Na een goede nachtrust, en een verkwikkend ontbijt, verlaten we dit knusse huisje. Het was gewoon te kort voor maar een nachtje. En ook Rolde, het dorp van Bartje, is nog zo’n plaatsje om terug te komen. Met stevig dicht gestrikte bergschoenen, en een rugzak die ons door zijn gewicht wel rechtop laat lopen, zetten we onze voeten op een pad, wat eens een oud spoor was. In de berm zien we veel gele brem, en andere planten die typerend zijn voor langs het spoor. We doorkruisen kilometers bos zonder ook maar iemand tegen te komen. Onze stemmen weergalmen door het bos. Af en toe zien we een bonte specht schichtig wegschieten. We lopen breeduit op het fietspad. Een sportieve man laat ons eens goed schrikken. We horen opeens een harde brul dat we aan de kant moeten. Op zijn crossfiets sjeesd hij langs ons heen. We zijn enigzins beduusd. Twee vrouwen in zo’n groot stil bos…. Maar samen staan we sterk. Na enkele kilometers komen we uit op een autoweg. We zijn even in de bewoonde wereld. We lopen het Meindertsveen in, een kronkelig pad langs wat plassen. Na de rechte lange bospaden is dit een welkome afwisseling. De zon breekt door en we genieten even op een bankje. Eigenlijk is de derde dag het fijnst om te lopen, je bent dan lekker ingelopen, en geen afstand lijkt te ver. Nellie en ik lopen over een wildrooster. Links van ons ligt een heideveld. Een stel Schotse hooglanders slaat ons nauwlettend gade. Ik probeer ze te lokken met wat sultana’s. De stoerste treed al schoorvoetend wat dichterbij. De puntige hoornen, en de enorme omvang zorgen ervoor dat we ons toch wat voorzichtig opstellen. Maar, hij eet een sultana uit m’n hand. Nellie schiet er wat plaatjes van. Voor een keer zal hij er niets van krijgen, verandering van spijze doet eten. We lopen het bos uit, en wandelen verder over een verharde weg. De regen valt ineens met bakken uit de hemel. We rennen naar een loopstal die openstaat. Geen boer te bekennen, maar ook zeker geen zon,dus lopen we verder. Van stilstaan in de regen krijg je het koud. Onze spieren moet en soepel en warm blijven. Via de Schoonlooer strubben ( een smalle strook bos tussen twee akkers ) leid een pad ons naar Schoonloo. We kijken hoe laat de bus gaat, en nemen bij cafe Hegeman een lekkere uiensoep. We reizen terug via een flinke omleiding. In de trein zijn we moe maar voldaan. Thuis vliegen er allemaal armpjes om ons heen. Het was heerlijk om er even uit te zijn, maar ook heerlijk om weer thuis te zijn.
zaterdag 19 mei 2007
Etappe 5 Rolde-Schoonlo 19 km
Rolde-Schoonlo 19 km
Na een goede nachtrust, en een verkwikkend ontbijt, verlaten we dit knusse huisje. Het was gewoon te kort voor maar een nachtje. En ook Rolde, het dorp van Bartje, is nog zo’n plaatsje om terug te komen. Met stevig dicht gestrikte bergschoenen, en een rugzak die ons door zijn gewicht wel rechtop laat lopen, zetten we onze voeten op een pad, wat eens een oud spoor was. In de berm zien we veel gele brem, en andere planten die typerend zijn voor langs het spoor. We doorkruisen kilometers bos zonder ook maar iemand tegen te komen. Onze stemmen weergalmen door het bos. Af en toe zien we een bonte specht schichtig wegschieten. We lopen breeduit op het fietspad. Een sportieve man laat ons eens goed schrikken. We horen opeens een harde brul dat we aan de kant moeten. Op zijn crossfiets sjeesd hij langs ons heen. We zijn enigzins beduusd. Twee vrouwen in zo’n groot stil bos…. Maar samen staan we sterk. Na enkele kilometers komen we uit op een autoweg. We zijn even in de bewoonde wereld. We lopen het Meindertsveen in, een kronkelig pad langs wat plassen. Na de rechte lange bospaden is dit een welkome afwisseling. De zon breekt door en we genieten even op een bankje. Eigenlijk is de derde dag het fijnst om te lopen, je bent dan lekker ingelopen, en geen afstand lijkt te ver. Nellie en ik lopen over een wildrooster. Links van ons ligt een heideveld. Een stel Schotse hooglanders slaat ons nauwlettend gade. Ik probeer ze te lokken met wat sultana’s. De stoerste treed al schoorvoetend wat dichterbij. De puntige hoornen, en de enorme omvang zorgen ervoor dat we ons toch wat voorzichtig opstellen. Maar, hij eet een sultana uit m’n hand. Nellie schiet er wat plaatjes van. Voor een keer zal hij er niets van krijgen, verandering van spijze doet eten. We lopen het bos uit, en wandelen verder over een verharde weg. De regen valt ineens met bakken uit de hemel. We rennen naar een loopstal die openstaat. Geen boer te bekennen, maar ook zeker geen zon,dus lopen we verder. Van stilstaan in de regen krijg je het koud. Onze spieren moet en soepel en warm blijven. Via de Schoonlooer strubben ( een smalle strook bos tussen twee akkers ) leid een pad ons naar Schoonloo. We kijken hoe laat de bus gaat, en nemen bij cafe Hegeman een lekkere uiensoep. We reizen terug via een flinke omleiding. In de trein zijn we moe maar voldaan. Thuis vliegen er allemaal armpjes om ons heen. Het was heerlijk om er even uit te zijn, maar ook heerlijk om weer thuis te zijn.
Na een goede nachtrust, en een verkwikkend ontbijt, verlaten we dit knusse huisje. Het was gewoon te kort voor maar een nachtje. En ook Rolde, het dorp van Bartje, is nog zo’n plaatsje om terug te komen. Met stevig dicht gestrikte bergschoenen, en een rugzak die ons door zijn gewicht wel rechtop laat lopen, zetten we onze voeten op een pad, wat eens een oud spoor was. In de berm zien we veel gele brem, en andere planten die typerend zijn voor langs het spoor. We doorkruisen kilometers bos zonder ook maar iemand tegen te komen. Onze stemmen weergalmen door het bos. Af en toe zien we een bonte specht schichtig wegschieten. We lopen breeduit op het fietspad. Een sportieve man laat ons eens goed schrikken. We horen opeens een harde brul dat we aan de kant moeten. Op zijn crossfiets sjeesd hij langs ons heen. We zijn enigzins beduusd. Twee vrouwen in zo’n groot stil bos…. Maar samen staan we sterk. Na enkele kilometers komen we uit op een autoweg. We zijn even in de bewoonde wereld. We lopen het Meindertsveen in, een kronkelig pad langs wat plassen. Na de rechte lange bospaden is dit een welkome afwisseling. De zon breekt door en we genieten even op een bankje. Eigenlijk is de derde dag het fijnst om te lopen, je bent dan lekker ingelopen, en geen afstand lijkt te ver. Nellie en ik lopen over een wildrooster. Links van ons ligt een heideveld. Een stel Schotse hooglanders slaat ons nauwlettend gade. Ik probeer ze te lokken met wat sultana’s. De stoerste treed al schoorvoetend wat dichterbij. De puntige hoornen, en de enorme omvang zorgen ervoor dat we ons toch wat voorzichtig opstellen. Maar, hij eet een sultana uit m’n hand. Nellie schiet er wat plaatjes van. Voor een keer zal hij er niets van krijgen, verandering van spijze doet eten. We lopen het bos uit, en wandelen verder over een verharde weg. De regen valt ineens met bakken uit de hemel. We rennen naar een loopstal die openstaat. Geen boer te bekennen, maar ook zeker geen zon,dus lopen we verder. Van stilstaan in de regen krijg je het koud. Onze spieren moet en soepel en warm blijven. Via de Schoonlooer strubben ( een smalle strook bos tussen twee akkers ) leid een pad ons naar Schoonloo. We kijken hoe laat de bus gaat, en nemen bij cafe Hegeman een lekkere uiensoep. We reizen terug via een flinke omleiding. In de trein zijn we moe maar voldaan. Thuis vliegen er allemaal armpjes om ons heen. Het was heerlijk om er even uit te zijn, maar ook heerlijk om weer thuis te zijn.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten