Etappe 24: Montfort- Echt 2km.....

Zaterdag 8 juni 2013: Montfort………..Echt! 

Wat is een goed bed toch heerlijk. Uitgerust springen we ons bed uit. We hebben er zin in.

Het Pelgrimshuis

Heerlijk met Huug en Anna aan het goed verzorgde ontbijt aan een met zorg gedekte tafel. De tuindeuren staan wijd open en een zacht muziekje klinkt. Het Pelgrimshuis is eigenlijk een plekje waar je langer zou willen blijven. De eigenaars zijn zulke vriendelijke mensen. Toch nemen we afscheid van Huug en Anna en zwaaien de eigenaars ons samen uit. Op richting Montfort.  Net zoals voorgaande dagen begint weer die zeurende pijn in mijn rechterbeen. Lastig om tegen Nel te zeggen. Ik sjok door en heb weinig oog voor de omgeving. Zo veel ik kan praten zo stil ben ik nu. We moeten vandaag nog een heel eind. Misschien loop ik er vandaag weer doorheen.

Hoeveel moed ik mezelf probeer in te praten mijn been werkt niet mee. De lange beukenlaan bied wat verkoeling maar er is nergens een bankje te zien. Ik zie een meneer in zijn tuin aan het werk en op zijn strak gemaaid gazon staat een houten tuinset. Ik zet me over mijn schaamte heen en vraag met een benepen stemmetje of ik alsjeblieft even mag zitten. De man nodigt ons hartelijk uit en hij vraagt gelijk wat we willen drinken. We ontmoeten alleen maar vriendelijk behulpzame mensen. Niks geen stugge Limburgers.



Ruïne van Montfort

Ik probeer het weg te lachen maar door pijn en een beetje frustratie biggelen de tranen even later over mijn wangen. Nel zegt dat we kunnen stoppen. Het moet leuk blijven maar gelijk opgeven….soms ben ik een eigenwijs en trots mens. De man vraagt of hij de huisarts moet bellen..de huisarts… ik verslik me bijna in mijn koffie. Ik bel Onno van de Rozenburcht maar. Ik vertel hem wat ik voel en waar de pijn zit. Kijken of het gaat is zijn advies maar niet over mijn grens gaan! De bewoner brengt een zak ijs en ik knoop het vast met een T-shirt om mijn been. Hij wil ons naar de trein brengen. Ik heb inmiddels totaal geen gevoel aan de buitenkant van mijn been maar de pijn is minder dus toch proberen maar. Als het straks echt niet gaat nemen we de bus…over 7 km. Ik bewonder Nel voor haar begrip en haar geduld. Ik loop voor Nel uit en zo’n 2 km gaat dat aardig. Bij het eerste bankje wil ik niet gelijk gaan zitten. En op de volgende zitten twee Polen aan het bier…en om daar nu in een stil bos naast te gaan zitten is geen slim idee. Even later plof ik toch maar onder een eikenboom neer. Ik lig in allerlei rare houdingen. Nel zegt niks en knijpt hem… wat nu…. Opeens komt er een oudere meneer met twee hondjes als een soort reddende engel uit het bos. Ik ben niet langer eigenwijs en we grijpen de kans  als hij aanbied dat hij ons naar de trein wil brengen.

Dan lopen we het gemiste stuk de volgende keer maar. Nel maakt er geen punt van dan moet ik dat ook maar niet doen. We maken plannen voor een alternatief en ik ben blij dat Nel zo snel kan schakelen en zeer flexibel is. We kunnen er ook wel weer om lachen. De oudere meneer geeft ons een hele rijtoer. Hier is hij geboren daar woonde zijn vrouw, hij zit vol Limburgse verhalen en soms verstaan we er geen biet van. Het maakt ons niet uit. We zijn hem heel dankbaar en nemen in Echt de trein naar Roermond. Nadat we koffie met een heerlijke vlaai hebben gegeten gaat Nellie voor Limburgse vlaaien naar de bakker.Ik vermaak me wel en bestel nog een ice tea. Nel is nog niet goed en wel weg als er opeens iemand op straat neervalt. Allerlei mensen komen in actie. Een mevrouw haalt gelijk AED en niet veel later gaan ze reanimeren. De ambulance komt vrij snel. Voortdurend zie ik de hulpverleners vlak voor mijn neus reanimeren. De tijd tikt door. Na een half uur stoppen ze. Het ziet er niet goed uit. Inmiddels is Nellie terug en ik vertel haar wat er is gebeurd. Het geeft een heel machteloos gevoel om zo iemand voor je ogen te zien overlijden. De echtgenote en kinderen van onze leeftijd staan er hartverscheurend bij te huilen. Zo ga je samen een dag op stap en zo plotsklaps is je tijd hier op aarde om. Het zet je wel stil. De ambulance rijd weg en de agenten staan er verslagen bij. De mevrouw van de NS die hielp reanimeren loopt met een emmertje sop om de grote plas bloed weg te vegen. We maken even een praatje het moet voor haar ook heel heftig zijn. Stilletjes reizen we terug richting Rotterdam. Als we terugkijken op de afgelopen dagen voelen we ons extra gezegend. We zijn heel blij om man en kids weer te zien. Bij Leander en Nellie eten we nog heerlijk Chinees. Arie is ook van de partij.We zetten de foto’s op de computer en kijken met een dankbaar en blij gevoel terug op drie mooie zonnige en bewogen dagen met veel bijzondere ontmoetingen en hulp op het juiste moment.

Aspergevelden

 

Tuin bij het Pelgrimshuis

Etappe 23 Swalmen-Montfort 23 km

Vrijdag 7 juni 2013 :  Swalmen – Montfort  23 km

Prachtige klaproosvelden



De Marchigiana koe

Na een heerlijke rustige nacht moesten we zelf voor ons ontbijt zorgen. Eerst even douchen en daarna eten we voor onze hut een eierkoek en drinken chocomel. We missen de koffie en het croissantje. Het personeel van Herberg de Bos komt pas om half 10, daarom maar zo. We willen met deze warmte vroeg op pad. De Polen gingen waarschijnlijk weer asperges plukken. Om 8.15 uur gaan we op pad en op de wegwijzer staat dat we nog 83 km moeten…. Net zoals gisteren heb ik een zeurderige pijn in mijn rechterbeen en naast spierpijn en blaren heb ik dit nooit eerder gehad. Het zal wel over gaan…

kiezen op elkaar en doorgaan. Ik ben niet zo spraakzaam – hoe is het mogelijk !!! - en probeer maar aan veel andere dingen te denken. Na 3 km is het al minder en na een koffie stop op een boerderij gaat het weer prima. Ik krijg weer praatjes en we genieten van alles wat we zien. We komen langs een Limburgse hoeve en in het weiland er tegenover is er net een kalfje geboren. Vertederd kijken we toe hoe de moeder het jong schoonlikt en haar probeert te  op te porren om te gaan staan. We wachten en wachten maar het kalf heeft geen haast. Het is allemaal mooi en aandoenlijk om te zien. We krijgen een hele uitleg over het Italiaanse ras koeien . De koe wordt bruin geboren en over 3 maanden is ze spierwit. Een andere Pieterpadloper haalt ons in hij heeft een kar achter zich hangen waar zijn teckel prinsheerlijk op zit. Niet veel later moeten we een heel smal pad op met aan weerszijden prikkeldraad. We zien de man worstelen met zijn kar. Niet veel later komen we hem tegen. Hij loopt gemiddeld 45 km per dag en heeft alles bij zich. Wandelaars zijn heel toegankelijk en vaak weet je in een paar minuten meer van elkaar dan van sommige buren in je straat. Het is eigenlijk te heet om te lopen en ook de hondjes hebben er last van. Toch gaat de man weer verder. We zitten in een hutje bij te komen. Een dame komt al puffend en zuchtend bij ons zitten. Haar vriendin is afgehaakt vanwege de blaren en ze loopt nu alleen verder. Ik mag wat factor 30 lenen want de zon brandt. We pakken onszelf in met sjaals en T-shirts en zien er potsierlijk uit.

 Sint Odiliënberg

De torens van Sint Odiliënberg doemen op en we sjokken verder. In  Sint Odiliënberg zien we een pomp waar koel water uit stroomt. Ik doe mijn sokken uit stroop mijn broek op en ga heerlijk even afkoelen. Heerlijk als je niemand kent. De mensen denken maar. Nellie neemt ook een waterbad en we sjokken weer verder. Ons water is op en we kunnen nergens tappen. Het dorp lijkt uitgestorven maar we moeten water hebben want we gaan zo het bos in. Dan maar aanbellen. Een vriendelijke vrouw nodigt ons gelijk binnen en we staan even later in de keuken. Ze vult onze flesjes met koel water en drukt ons op het hart dat goed drinken belangrijk is. Als we het huis verlaten zien we dat het de plaatselijke huisarts is. Niks geen stugge Limburgers : een en al vriendelijkheid, het doet een mens goed. Voor we het weten zijn we in Montfort en zoeken de beroemde ijssalon op. We hebben eerder op ons pad een vader en dochter ontmoet en ze genieten ook van een hoorntje. We zwaaien naar elkaar of we elkaar al jaren kennen. Ze overnachten ook in het Pelgrimshuis. Het Pelgrimshuis ligt iets buiten het dorp en we kunnen haast niet meer. Als we daar aankomen wacht ons een allerhartelijkst ontvangst. Het huis ademt rust en warmte uit en ook de gastvrouw stelt ons gelijk op ons gemak. Bijzonder dat je je zo vertrouwd kunt voelen. We krijgen een heerlijk roseetje met allerlei Franse

kaasjes in de prachtige achtertuin . De vader en dochter schuiven ook aan en het klikt zo goed dat we besluiten om met elkaar te eten. De vrouw des huizes dekt in de achtertuin de tafel en steekt kaarsjes aan en haalt een kan water. Wij bellen de Italiaan Maxima die even later heerlijke pizza’s bezorgt. De dochter Anna  is een open en spontane serieuze dame. Die loopt bijna in één  keer het Pieterpad  om te nadenken wat ze eigenlijk wil. Vader loopt de laatste etappes mee. Vader Huug is een geweldige vent en je zou hem geen 65 geven. Hij straalt levenslust en enthousiasme uit en heeft veel levenswijsheid en humor.

Ze wonen in een molen in Kamperduin. Zijn dochter is net klaar met de opleiding SPH en heeft India rondgetrokken en in een kibboets gewerkt. Allemaal mooie verhalen en een hele bijzondere ontmoeting . De meeste wandelaars zijn enorm open en toegankelijk ;  iets dat Nellie en ik prettig vinden en wat vaak veel mooie momenten oplevert. De gastvrouw is al naar bed en we sluiten zelf de deuren. Anna ruimt de vaatwasser in en we zeggen elkaar welterusten. Nellie en ik praten nog na en lezen nog een mooie overdenking. We spelen nog een spelletje Wordfeud en appen met thuis. En daarna is het snel stil in het Pelgrimshuis.

 

Etappe 22 Venlo-Swalmen 23km

Donderdag 6 juni 2013 : Venlo – Swalmen 23 km

Grenspaal Duitsland

Onze trein zoeft door een zonovergoten landschap richting Venlo.We hebben nog nooit zulk stralend en warm weer gehad. De afgelopen weken waren koud en winderig en met weinig zon. Met zonnebrillen en hoge factors en voldoende water en proviand zijn we er helemaal klaar voor. We hebben van te voren hard geoefend misschien achteraf iets teveel….maar daarover later. Half 12 arriveren we in Venlo en zetten er de pas in. We hopen nog een kop koffie te krijgen maar het hotel en de brasserie aan de Kaldenkerkenweg  mogen vanwege allerlei vage redenen ons niets aanbieden. Gelukkig mogen we in de rokerige kelder wel gebruik maken van het toilet. De ongezond ogende eigenaar spreekt ons in onvervalst Limburgs aan. Soms is er geen touw aan vast te knopen. We moeten verder en we bedanken hem vriendelijk. Als snel verlaten we Venlo. De zon staat hoog aan de hemel en we zijn blij als we het verkoelende bos inlopen.

 Een groot bord geeft aan dat het Pieterpad gewijzigd is, maar een alternatieve markering is onvindbaar. Een jogger zegt dat we gewoon de route kunnen lopen en we wagen het erop. Door holle smalle bospaden vervolgen we onze weg en staan niet veel later voor de nieuwe A73 . We kunnen er niet overheen en niet onderdoor dus moeten we er omheen. We proberen als echte overlevers ons een weg te banen door het dichte bos en staan dan ineens voor een drassige ven. Weer terug langs de snelweg dan maar . We zien een viaduct en via allerlei omwegen komen we aan de overkant. Daar moeten we de markering weer zien te vinden. Aangekomen in Tegelen kochten we bij de PLUS wat proviand.

In de schaduw aten we op een muurtje onze lunch. We vroegen aan twee Turkse vrouwen of ze een foto wilden maken maar dit zorgde voor een flinke spraakverwarring want ze dachten dat we foto's van hen wilden maken. Uiteindelijk begrepen ze dat ze foto's van ons moesten maken en konden ze er hartelijk om lachen en hadden ze er veel plezier in om ons vast te leggen. In Tegelen komen we ook twee bejaarde dames tegen.  Ze snappen er niets van… in deze hitte bepakt en bezakt nog helemaal naar Swalmen. Ze schudden hun grijze hoofd. We moeten volgens de dames als maar rechtdoor maar ons gevoel zegt iets anders. Uiteindelijk worden we door een vriendelijke dame de goede kant opgewezen en zijn we zo’n 2 kilometer verder weer op het goede pad. We zijn blij als we de vertrouwde rood- witte markering weer regelmatig waarnemen. We lopen precies op de grens van Nederland - Duitsland. Niet veel later moeten we naar rechts maar staan we voor een enorme zandafgraving.

We weten niet meer waar we goed aan doen en er is wederom geen alternatief. We moeten nog zo een eind. Uit het bos doemen opeens twee wandelaars op. Het is een echtpaar dat hier geboren en getogen is en de omgeving op hun duimpje kent. Dankbaar maken we gebruik van hun aanbod om met hen op te lopen totdat we de route weer kunnen oppikken. De man vertelt enthousiast over de omgeving. En zo hebben we opeens een gids die ons wederom op het goede spoor zet. Toeval ? Wij ervaren het niet zo en bedanken deze mensen vriendelijk. We komen bij café De Grens en nemen plaats op het rokerige terras. Het terras is overvol met 65 + en de elektrische fietsen staan op een rij. We genieten van een heerlijk groot en koel glas cola en verlaten toch vrij snel het rokerige terras. Weer de gezonde boslucht in. We genieten van de prachtige natuur. We zien vele vlindersoorten, blauwtjes, gehakkelde aurelia, vele koolwitjes en citroenvlinders, en tot onze verbazing laat een koninginnenpage ons in haar volle glorie zien.

Ik ben helemaal euforisch. Ik ben misschien erg enthousiast en uitbundig maar Nellie kan er smakelijk om lachen. Aan de kant van de weg ziet Nellie opeens een das scharrelen. Voordat we onze camera’s paraat hebben verdwijnt hij tussen de varens. We wachten nog geruime tijd en zien af en toe een glimp en horen veel gekraak. Mooi om zo te mogen genieten van alles wat God geschapen heeft.  

We denken op ons Pieterpad ook aan Pieter en Elise en leven op afstand mee .Kwart over 6 zijn we dan bij Herberg de Bos en ploffen neer op het terras. We krijgen de sleutel van onze trekkershut en rusten even uit. Om half 8 schuiven we in de avondzon aan op het zomerse terras en genieten van een overheerlijke wienerschnitzel met veel verse groenten waaronder asperges. We hebben ook nog wel een gaatje voor een ijsje. De Herberg ligt midden in het bos en we voelen ons toch wat ongemakkelijk omdat alle werknemers naar huis gaan en in de overige  trekkershutten allemaal potige Polen overnachten. Wij daar als twee blonde dames en mannen die misschien al weken van huis zijn en  niet vies zijn van wat drank... We gedragen ons zo onopvallend mogelijk en sluiten ramen en deuren. We voelen ons veilig in Zijn hand.  We hebben een handige Bijbelapp geinstalleerd - dat scheelt weer gesjouw - en lezen nog een stukje uit Johannes 1. We danken God voor deze prachtige dag en slapen in alle rust.